Fantastische route door het natuurpark Sierras Subbéticas van Córdoba, in het hart van Andalusië, en ondanks dat het gebied relatief dicht bij onze woonplaatsen ligt, is het voor ons behoorlijk onbekend. We beloven deze bergen grondig te verkennen, want ze hebben genoeg aantrekkingskracht. Deze bergen, die als echte kalkstenen eilanden oprijzen uit een zee van olijfbomen, werden in 1988 uitgeroepen tot natuurpark en beslaan een oppervlakte van 31.568 hectare in het zuidoosten van de provincie Córdoba, zeer dicht bij de grens met de provincies Jaén, Granada en Málaga. Het gebied herbergt talloze waardevolle geologische schatten, evenals een gevarieerde catalogus van flora en fauna. En laten we het historische erfgoed niet vergeten van de verschillende culturen die deze bergen bewoonden sinds het Paleolithicum.
Een groot attractiepunt van deze route is het bezoeken van twee mooie en schilderachtige dorpen die zeker een rustig bezoek waard zijn: Luque en Zuheros. De route begint in het bovenste deel van Luque, op de Paseo de las Delicias, waar voldoende ruimte is om voertuigen te parkeren. Aan het einde van de straat begint de onverharde weg CP-131, waar het paneel zich bevindt dat het begin van het gemarkeerde pad aangeeft: "PR-A 62 Sendero las Buitreras. Luque – Carcabuey". We zullen dit pad volgen tot aan de Arroyo del Zurreón, waar we er vanaf zullen gaan om de aanwijzingen naar Fuente del Espino te volgen via de Cañada del Sastre. Hier is een beschrijving van dit deel van het pad zoals aangegeven in de promotie:
"Het Sendero Las Buitreras - PR-A 62 begint in het dorp Luque, dat een zorgvuldig bezoek verdient voordat de route begint. Het begin van de route vertrekt vanuit het westelijke uiteinde van de kern, bij het gemeentelijk zwembad. Vanaf daar volgen we de route van de onverharde weg CP-131, die Luque verbindt met Carcabuey, zonder asfalt. Het pad gaat eerst door een landschap van olijfgaarden, waar geleidelijk wilde bomen en struiken zoals de brem, de meidoorn, de jeneverbes, de mastiek of enkele verspreide eiken zich zullen associëren. Verderop, naarmate we vorderen, komen we talloze amandelbomen tegen die ons in februari zullen verrassen met hun witte en roze bloemen. Na een lichte afdaling komen we aan bij de Arroyo del Zurreón, wiens oevers hebben bijgedragen aan het verschijnen van essen, walnoten, populieren en de aanwezigheid van kleine boomgaarden. In dit gebied bevindt zich de Amandelboom van het Las Buitreras-pad, een boom die is gecatalogiseerd door de Consejería de Medio Ambiente vanwege zijn uitzonderlijke afmetingen. Terwijl we het pad volgen, gaan we een rotsachtiger terrein in, waar de olijfgaarden worden vervangen door struikgewas met enkele eiken van aanzienlijke omvang. In dit deel hebben we toegang tot een variant van de route: het pad van Marchaniega dat leidt naar Fuente del Espino via het Cortijo de la Osa. Op dit alternatieve pad komen we verschillende poorten tegen die we moeten sluiten tijdens onze doortocht."
We klimmen in een steile klim aanvankelijk langs de Arroyo del Zurreón via de Cañada del Sastre om bij de Fuente del Espino te komen, waarbij we de poorten sluiten die we tegenkomen. De bron bevindt zich in een prachtig gebied onder de kalkstenen uitsteeksels van de Loma de Abuchite. Nu gaan we veldopwaarts, langs veepaden, naar het oosten om het Pecho del Canalizo binnen te gaan, dat zoals de naam al aangeeft, een kanaal of goot tussen rotsen is, dat we nu naar het zuiden opklimmen naar de top van de Cerro Abuchite.
Tot nu toe was de route relatief comfortabel, maar dat gaat nu veranderen, want het pad dat we gaan nemen over de Loma de Abuchite is een rotsachtig kalksteenlabyrint waar we voorzichtig moeten zijn om geen enkelblessure op te lopen. Maar rustig en met geduld, terwijl we genieten van de weidse panorama's vanaf hier en lopen langs de rand van de kliffen van Abuchite, lijkt dit stuk kort en aangenaam. De bevoorrechte ligging van deze bergen, omgeven door olijfboomgaarden en in het geografische centrum van Andalusië, zorgt ervoor dat we vanaf hier een deel van de provincies Córdoba, Jaén, Granada, Almería, Málaga, Sevilla en Cádiz kunnen zien. Verre bergen van de Betische cordillera's zijn vanaf hier te zien, zoals de Sierras de las Nieves en Grazalema of de Sierra Nevada.
We komen aan in een zeer vlak gebied van kalksteenlabyrint dat op de kaarten de Llanada del Cerro wordt genoemd. Een groepje eiken geeft aan waar we naar het westen moeten afwijken, op zoek naar een doorgang tussen de kliffen. Hier is al een pad, een beetje vaag, dat langs een hek loopt. Tussen grote eiken leidt het pad ons naar de ruïnes van het Cortijo del Grajal naar het noordwesten. Deze boerderij bevindt zich op een fantastische locatie, onder de kliffen van Abuchite en tegenover de Cerro del Charcón, met uitzicht op de vallei van de arroyo de Bernabé, de Lobatejo en de bergen van Rute en la Horconera.
Vanaf de Cortijo del Grajal volgen we het pad naar het noordwesten om in korte tijd aan te sluiten op de Colada de Zuheros naar Priego, die we in dezelfde richting volgen als we deden. We volgen de noordoostelijke helling van de Cerro del Charcón, die merkwaardig vol staat met kraampjes, stapels stenen, hutten en een dorsvloer. Over deze Colada moeten ook verschillende poorten worden overgestoken die zorgvuldig moeten worden gesloten. In korte tijd bereiken we opnieuw de omgeving van de Fuente del Espino, maar voordat we het hek oversteken dat ons daarheen leidt, verlaten we de Colada naar het westen via een smal pad tussen twee boerderijen, door de Arroyo de las Albercas over te steken.
We gaan naar een pad dat we links inslaan, naar het westen, dat ons leidt naar de vervallen boerderij van Los Prados del Duque. Maar we steken de poort niet over waar het pad doorloopt, en onder de boerderij volgen we de sporen die naar het weiland leiden waar een populierenbos langs de opkomende beek Moreno en Zarzadilla staat. Deze sporen leiden ons al snel naar een pad op het niveau van de boerderij Moreno, ook in ruïnes.
Achter de boerderij Moreno volgen we een pad dat naar het westen afdaalt naar de indrukwekkende kloof van Moreno en Zarzadilla. Het pad eindigt aan de oever van de beek en we steken hem over. Nu hebben we twee opties om bij het pad langs de rivier Bailón te komen door de beek Moreno af te dalen. De ene is het smalle pad langs de rechteroever van de beek, en de andere is het onzekere en soms verwarrende pad waar een pijpleiding begraven ligt en dat parallel loopt aan het eerste pad maar op een hoger niveau.
We kiezen voor de tweede optie, die we niet zullen missen als we oplettend zijn. Af en toe geven enkele putdeksels aan dat eronder een pijpleiding ligt. Het pad buigt langzaam naar het noorden, verlaat de kloof van de beek Moreno en Zarzadilla en loopt langs de rivier Bailón. Na enkele meters volgt een tak in dezelfde richting (waar de pijpleiding loopt), en een andere buigt naar het zuiden en daalt af naar het pad langs de rivier Bailón.
Nu volgen we het gemarkeerde en bebakende pad van de Río Bailón naar het noorden, naar rechts, stroomafwaarts, richting Zuheros. Zonder twijfel is deze rivier en dit pad een groot wonder van dit natuurpark. Dit is de beschrijving die de Window of the Visitor of the Natural Spaces of Andalusia maakt van het pad:
"Langs dit pad zullen we het kalkstenen massief van de Sierra de Cabra doorkruisen, het Río Bailón vergezellen vanaf zijn oorsprong tot aan zijn aankomst in de Depressie van de Guadalquivir, ten noorden van Zuheros. We zullen landschappen doorkruisen van enorme schoonheid die het water gedurende duizenden jaren heeft gevormd op de kalkstenen rotsen; rotsen die in de zee werden gevormd, ongeveer 170 miljoen jaar geleden, en die vandaag de dag de bergen vormen.
Het gevarieerde karstlandschap is een van de grootste waarden van het natuurpark, met de aanwezigheid van praktisch alle geologische vormen die voortvloeien uit de oplossing van kalkstenen rotsen. Dus, grotten, grotten, poljes, sinkholes, dolines, plateaus, kloven, bronnen... begeleiden ons gedurende de hele route.
Van al deze karstformaties wordt de aandacht van de route verdeeld tussen het Polje de la Nava en de Cañón del Río Bailón, twee geologische juweeltjes die we vandaag zullen ontdekken.
Dit pad vertegenwoordigt een van de belangrijkste attracties van de Geopark. Het Natural Park Sierras Subbéticas werd in 2006 lid van het European Geoparks Network, wiens doel het is om de conservering en verspreiding van het geologisch erfgoed te waarborgen, terwijl de lokale ontwikkeling wordt bevorderd door geologisch toerisme."
Het pad langs de Río Bailón brengt ons naar het mooie en schilderachtige dorp Zuheros, een wit dorp gedomineerd door zijn kasteel, Sujayra, en de overblijfselen van een renaissancepaleis. Na een wandeling door de steegjes van het dorp zoeken we de weg naar de grot van de vleermuizen, hoog in het dorp. Bij het bereiken van de weg volgen we deze in de richting van de grot, naar rechts, en na een scherpe bocht verlaten we deze via een pad naar het noordoosten.
We passeren langs enkele grote amandelbomen, mogelijk eeuwenoud, en bij aankomst bij enkele steeneiken nemen we een pad dat naar rechts gaat en dat in een scherpe klim en zigzaggend ons naar de Dehesa de los Tallones brengt, ten noorden van Cerro de los Cangilones. We volgen de Vereda de los Cangilones, die de dorpen Zuheros en Luque verbindt.
Bij het bereiken van een gebied vol met stenen muren, wat aangeeft dat dit gebied vroeger ofwel werd bebouwd ofwel werd gezocht naar weidegrond voor het vee, vervaagt het pad, maar we volgen veepaden naar het noorden en dan naar het westen, en wanneer we beginnen te dalen, wordt het weer duidelijker.
We passeren onder de resten van de boerderij Vista Alegre, steken een poort over en onder de Pecho de la Corneta gaan we de olijfgaarden in die Luque omringen, met nog maar een paar meter te gaan om het stedelijk gebied van deze plaats te bereiken, precies op het punt waar we 's ochtends begonnen zijn met wandelen.
